خبرگزاری فارس_گروه سینما و تئاتر: از روز گذشته مارتن فجر برای دریافت سیمرغ‌های بلورین بین سینماگران آغاز می‌شود. سی و سه دوره از جشنواره فیلم فجر گذشته و سی و چهارمین دوره آن نیز در حال برگزاری است. در همه این دوره‌ها خاطرات تلخ و شیرین زیادی به وجود آمده است؛ خاطراتی که امروز بزرگان سینما از آن یاد می‌کنند و نسل‌های امروز که دوره‌های پیشین را ندیده‌اند با کمی جستجو در آنچه که توسط رسانه‌ها ثبت شده است از آن مطلع می‌شوند.

در مجموع برگزارکنندگان جشنواره مدیران دولتی هستند و نمی‌توان تعریفی در این میان یافت که سینماگران خود را جزو برگزارکنندگان اعلام کنند آنها هم مهمان هستند این مهمانی برای آنها برگزار می‌شود. مهمان‌های بزرگترین و مهم‌ترین فستیوال فرهنگی هنری کشور و اصحاب رسانه با پوشش خود در این روزها شروع به ثبت و ضبط خاطره‌ها می‌کنند.

چند سالی است جشنواره فیلم فجر در کاخ جشنواره «برج میلاد» برگزار می‌شود و هیاهوی خاصی فضا را پر می‌کند. بازیگران به هر نحوی با علاقه و اشتیاق برای جشنی که برای‌شان گرفته شده است در آنجا حضور پیدا می‌کنند. عکاسان عکس می‌گیرند و مصاحبه‌ها و یادداشت‌های مختلف در رسانه‌های مکتوب و مجازی منتشر می‌شود و به صورت لحظه‌ای تمام بخش‌ها و حاشیه‌های این رویداد هنری را پوشش می‌دهند. البته کار رسانه‌ها چندی قبل از جشنواره شروع شده است و در بازه زمانی 10 روز به اوج خود می‌رسد. تمام این تلاش‌ها باعث دیده شدن هنرمندان و سینما گران و حتی مدیران می‌شود که از فیلتر رسانه‌ها می‌گذرد. سینماگرانی که نوبت اکران فیلم‌شان است با اشتیاق و لباس پلوخوری‌شان وارد فرش قرمز در کاخ جشنواره می‌شوند مراسم عبور آن‌ها از فرش قرمز با حضور رسانه‌ها انجام می‌شود به جایگاه مخصوص می‌روند تا عکاسان عکس بگیرند.

دوباره این روند طی روز برای فیلم‌های مختلف تکرار می‌شود گروهی از سینماگران می‌روند و گروهی دیگر می‌آیند اما اصحاب رسانه تنها پایه ثابت تمام روزهای جشنواره هستند بی‌انکه مورد قدردانی قرار بگیرند.

حال رسانه را به کلی حذف کنید، هیچ عکاس و خبرنگاری در کاخ جشنواره نیست، نشستی برگزار نمی‌شود، عکسی گرفته نمی‌شود، مراسم فرش قرمز برای چه انجام باید شود؟!

اما برگزارکنندگان جشنواره و در رأس آنها دبیر این دوره بیشترین فشار را به رسانه‌ها آوردند و البته بی‌احترامی که در رفتار و نوع صحبت با رسانه‌ها داشتند در جای خود جز تاسف برای اهل قلم و فرهنگ چیزی ندارد. یکی از نکات مهمی که اصحاب رسانه نسبت به آن نقد داشتند و پیش از آغاز جشنواره با مدیران در میان گذاشتند نحوه چیدمان برنامه نمایش فیلم‌ها بود. در سانس ابتدایی فیلم‌های مستند و بعد از آن آثار هنر و تجربه به نمایش در خواهد آمد و رسماً سودای سیمرغ از ساعت 18:30 کارش را آغاز می‌کند.

در رونمایی آثار مزین به سیمرغ که پنج شنبه گذشته صورت گرفت نمایندگان رسانه‌های اصلی در خواست کردند که با دبیر جشنواره این نکته را درمیان بگذارند. محمد حیدری «دبیر جشنواره» در همان ابتدای صحبت‌ها بارها اعلام کرد که چرا نظرات خود را در رسانه‌تان منتشر نمی‌کنید؟ آنجا حرف‌تان را بگویید.

فیلم های مستند یک جشنواره بین‌المللی، بزرگ و پرو پیمان به نام «سینما حقیقت» دارند که چندی پیش برگزار شد. حال چه لزومی دارد که اولین سانس به فیلم‌های مستند اختصاص یابد؟! چرا آخرین سانس را برای این گروه در نظر نگرفتند؟! زمانی که نشست‌ خبری فیلم‌ها صبح در حال برگزاری است و آخرین فیلم‌ها در برخی از شب‌ها نمایش شان ساعت 2 در بهترین شرایط تمام می شود یک خبرنگار در چه بازه زمانی می تواند به منزل برسد بخوابد و صبح برای کارش خبردار بایستد؟!

ابتدا این نکته باید عنوان شود که نمایش این گروه در آخرین سانس به معنای حذف آن نیست. نکته بعدی که، برگزاری کنندگان جشنواره حکایت دایه عزیز تر از مادر را برای مستند نداشته باشند. مدیرانی که امروز برای این گروه دلسوزی غیر منطقی دارند در سایر روزهای سال که در هر لحظه‌اش خبرنگار حوزه سینما با مستندساز در ارتباط است هیچ کدام از این مدیران حضور ندارند. و اگر آنها در این چند روز به فکر دلسوری برای مستند و مهجور ماندن آن افتاده‌اند خبرنگارها رابطه نزدیکتر و بهتری با آنها دارند و بسیار بیشتر با مشکلات این فیلم سازان آشنا هستند البته که باید اشاره کرد بیشتر خبرنگارها و افراد رسانه‌ای این اثار را دیده‌اند.

این نوع برنامه ریزی نشان از این دارد که یک فرد غیر متخصص که البته نه تنها نگاه رسانه‌ای بلکه نگاه انسانی نیز نداشته آن را انجام داده است. این رویه تنها ما را یاد برنامه «نود» می‌اندازد که تحلیل بازی استقلال و پرسپولیس را به آخرین ساعات برنامه موکول می‌کند تا مخاطب را مجبور به دیدن سایر برنامه‌هایش کند البته با توجه به اینکه آن مخاطب همچنان اختیار دارد تا کانال تلویزیونش را تغییر دهد و از طرفی می‌توان برای این رفتار توجیه اقتصادی نیز پیدا کرد.

حال که نمایش سودای سیمرغ از ساعت 18:30 آغاز می شود و تا دیر وقت اکران فیلم های اصلی و مهم به درازا کشیده می‌شود می‌توان این رفتار را نوعی گروگانگیری اصحاب رسانه و خبرنگاران در برج میلاد دانست که مجبور به تحمل آن هستند. بی‌احترامی به اصحاب رسانه در افتتاحیه این رویداد به اوج خود رسید تا جایی که برخی از رسانه‌های مکتوب قسمتی از صفحه خود را که قرار بودگزارش پوشش جشنواره فیلم فجر در آن قید شود را به نشانه اعتراض خالی گذاشتند. برخی از خبرگرای ها کارت دریافت نکردند و جایگاه خبرنگاران توسط افراد دیگری پر شده بود.

البته در جزییات این برنامه ایرادات دیگری وجود مثلا در ارتباط با پوشش افراد حاضر می‌توان بحث کرد و حضور بدون دلیل و برنامه ریزی نشده بازیگران مطرح به روی صحنه همچون سلبریتی ها از دیگر ایراداتی بود که می توان به آن اشاره کرد.

البته در این دوره از همان ابتدشاهد گاف‌هایی بودیم که نمی‌توان از آن چشم پوشی کرد.

 *در ابتدای کار شهاب حسینی از سمت مشاوره دبیر جشنواره استعفا می‌دهد.

 *جنجالی که بر سر پوستر زنده یاد خشرو شکیبایی رخ داد چیزی جز بی احترامی را در بر نداشت که البته نوع رونمایی از این پوستر جای بحث دارد.

*گفته شده بود افتتاحیه سخنرانی ندارد که اتفاقا شاهد سخنرانی‌های مفصلی بودیم.

*بسیاری از رسانه‌ها پشت در ماندند تا نزدیکان سینماگران و مدیران به راحتی در بهترین نقاط سالن بنشینند این بی‌برنامگی تا جایی پیش رفت که باعث شد برخی از سینماگران در طبقات بالایی تالار وحدت بنشینند و جوانی که موفق به دریافت سیمرغ شد بی آنکه بداند زمانی را صرف کرد تا از بالکن تالار وحدت به پایین بیاید تا سیمرغ خود را دریافت کند.

*نکته بعدی این که سازندگان انیمیشن در برنامه افتتاحیه دعوت نبودند.

تمام موارد بالا تنها بخشی از ایراداتی است که قبل از شروع اولین روز جشنواره می‌توانستیم به آنها اشاره کنیم که می‌توان به هر کدام از آنها به طور مفصل‌تری پرداخت. با این نوع برنامه ریزی به مدت ده روز خبرنگاران در کاخ جشنواره گروگان گرفته می‌شوند.

انتهای پیام/

http://fna.ir/5QHHF3