استان هاي گيلان، مازندران و تهران بالاترين نسبت جمعيت ۶۰ ساله و بيش تر را دارند. تفاوت هاي استاني در سالخوردگي جمعيت عمدتاً ناشي از تفاوت هاي باروري و جريان هاي مهاجرتي طي دهه هاي اخير است. از آنجا كه استان گيلان از سال ۱۳۷۵ تاكنون كمترين نرخ باروري را در بين استان هاي كشور داشته به تبع آن سريع تر از ساير استان ها ساختار سالخوردگي به خود گرفته است.