آریا صالحی- ندای گیلان: از زمان اعلام فروش تیم های استقلال و پرسپولیس از طریق مزایده و حتی بعد از باز شدن پاکت ها ، این باور که دو تیم فروخته شوند را ندارند. اینکه تمام سهام را به یک نفر می فروشند و این مبلغ بالا برای تیم هایی که حتی ریالی درآمد ندارند و در سال گذشته هر کدام بیش از 30 میلیارد تومان هزینه داشته اند ، این باور را که فروش دو تیم سنگی بزرگ است که زده نمی شود را هر لجظه جدی تر می کند. اگرچه همین حالا پرسپولیس دو مشتری دارد که پاکت های شان بررسی می شود و از بین گلرخسار یا هدایتی باید یکی برنده مزایده باشد ، اما بسیاری از کاربران خبرآنلاین در نظرات شان از این می پرسند که خریداران این تیم ها ، بر چه اساسی چنین رقمی را هزینه می کنند. 300 میلیارد تومان برای هر یک از دو تیم که باید در 50 سال تسویه شود. یعنی هر سال رقمی 60 میلیارد تومانی و البته در پایین ترین حالت اگر بخواهند تیمی ببندند باید 30 تا 40 میلیارد تومان هم برای بستن تیمی در سطح قهرمانی هزینه کنند. این رقمی است که در 3 سال گذشته برای پرسپولیس و به طور متوسط هزینه شده است. تازه اگر تیم ها روی دور موفقیت باشند.

این یعنی هر یک از این تیم ها سالی 100 میلیارد تومان هزینه دارند. امسال درآمدشان از جق پخش و آگهی ها چیزی نزدیک به صفر بوده است و برای سال های بعد هم مشخص نیست که افزایش پیدا کند. وقتی وزیران اقتصاد و ورزش با ترس از بحث واگذاری سخن می گویند و فوتبال هیچ راهی برای درآمدزایی ندارد ، این دو سرمایه دار و شرکت های شان مگر چقدر درآمد سالانه دارند که 10 درصد هزینه های تبلیغاتی شان رقمی به این بزرگی باشد.

آیا آنها توان چنین هزینه ای را دارند و آیا قرار است به ازای این هزینه از پرداخت مالیات تولید ، البته اگر کارشان تولید باشد برخوردار می شوند که برای مثال نگاهی به فعالیت های شرکت استیل آذین خیلی نشانی از کار تولیدی ندارد و شرکت بهنام پیشروی کیش هم یک سال قبل و تنها بعد از بستن قرارداد اسپانسرینگ با پرسپولیس اعلام موجودیت کرد و مشخص نیست این تاجر پشت شرکت چه تولیدی غیر از بستنی طلا دارد که معافیت مالیاتی مشروع بهانه ای باشد برایش تا به دنبال خرید پرسپولیس بیاید. چون اطلاعات زیادی از حوزه فعالیت شرکت بهنام پیشرو در دست نیست .