به گزارش ندای گیلان،فردا عید قربان است؛عید بزرگ مسلمین جهان.عیدی که درآن غرور و تکبر قربانی و طاعت و بندگی متولد می شود.

قربانی کردن ریشه در دوران ما قبل تاریخ دارد. انسان اولیه که از درک عظمت خالق متعال و فهم طبیعت عاجز بود، برای به دست آوردن ترحم خدایان خیالی خود، دست به قربانی کردن حیوانات و انسان‌ها می‌زده، این رسم نزد همه ملل و ادیان به عناوین مختلف موجود بوده است.

موضوع قربانی کردن انسان توسط ازتک‌ها و مایاها یکی از مباحث مورد توجه باستان‌شناسان در طول قرن‌ها بوده است. آیا قربانی کردن انسان واقعا آن‌طور که در کتاب‌های تاریخ آمده است گسترده و رایج بوده است یا فاتحان اسپانیایی در توصیف آن زیاده‌روی کرده‌اند تا سرخ‌پوستان را مردمانی بدوی نشان دهند؟
سالیان سال محققان براین باور بودند که اسپانیایی‌ها وقایع قرن 16 و 17 را با تعصبی خاص بازگو کرده‌اند تا فرهنگ سرخ‌پوستان آمریکا را لکه‌دار کنند؛ عده‌ای دیگر معتقد بودند که آن‌ها تنها جنگجویانی را که به اسارت گرفته بودند قربانی می‌کردند؛ بعضی هم اعتقاد داشتند که ازتک‌ها از مایاها خون‌خوارتر بودند.

شهید چمران در خاطرات خود می نویسد:

امروز گوسفندی را برای من قربانی کردند. چقدر زجر کشیدم! هنگامی که خون از گردنش فوران می‏‌کرد، گویی که این خون من است که بر خاک می‏‌ریزد. می‏‌دیدم که حیوان زبان‏‌بسته برای حیات خود تلاش می‏‌کند. دست و پا می‏‌زند، می‏‌خواهد ضجه کند، فریاد کند، از دنیا و از همه‏ چیز استمداد کند، و از زیر کارد براق بگریزد؛ اما افسوس که مظلوم است و اسیر و دست و پا بسته است و زیر پنجه‏‌های توانای دو جوان بر خاک افتاده، قدرت هیچ کاری ندارد.

کارد به گردنش نزدیک می‏‌شود. چشمان گوسفند برق می‏‌زند. به همه اطراف می‏‌چرخد. برق کارد را می‏‌بیند. اولین فشارِ تیزیِ کارد را بر گردن خود حس می‏‌کند، با همه قدرت خود برای آخرین‏‌بار تلاش می‏‌نماید. امید به حیات، آرزوی زندگی و حبّ ذات در همه وجودش شعله می‏‌کشد. می‏‌خواهد زنده بماند، می‏خواهد از آب این عالم بنوشد؛ از هوای دنیا استنشاق کند؛ به آسمان بلند، به کوه‌های سر به فلک کشیده، به درخت‌ها، به گل‌ها، به سبزه‏‌ها، به جویبارها، به صحراها، به دشتها، به دریاها، به ستاره‌‏ها، به ماه، به خورشید، به سپیده صبح، به غروب آفتاب نگاه ‏کند و از زیبایی آنها لذت ببرد. ‏