ندای گیلان / در مرکز رشت، جایی میان میدان شهرداری و خیابان‌هایی که به پیاده‌راه فرهنگی می‌رسند، جریان آرام و پنهانی از خلاقیت در حال شکل‌گیری‌ست؛ جریانی که اگرچه گاهی در سایه‌ محدودیت‌ها قرار می‌گیرد، اما نشانه‌هایی روشن از یک ظرفیت فرهنگی زنده را به نمایش می‌گذارد.

در دل این فضای شهری، هنرمندان خیابانی، بی‌نیاز از صحنه و پرده، آثارشان را در برابر دیدگان عابران اجرا می‌کنند. از نوازندگان جوان گرفته تا پیرمردانی که هنوز ساز در دست دارند؛ از نقاشانی که چهره گردشگران را ثبت می‌کنند تا دخترانی که زیورآلات دست‌سازشان را در سبدهای کوچک کنار نیمکت‌ها چیده‌اند. این‌ها تنها نشانه‌هایی هستند از یک زیست هنری خودجوش که پیوسته در قلب شهر می‌تپد.

وقتی به این صحنه‌ها نگاه می‌کنم، ذهنم درگیر فراتر از زیبایی آن‌هاست. این پدیده‌ها در واقع می‌توانند بنیان یک اقتصاد خلاق محلی باشند؛ نقطه‌ی شروعی برای پروژه‌هایی با ظرفیت برند شهری، گردشگری فرهنگی، و حتی آموزش عمومی. آن‌چه امروز به چشم بسیاری فقط «نمایشی در خیابان» است، می‌تواند فردا به زیرساختی فرهنگی، تربیتی و اقتصادی بدل شود.

اما لازمه‌ی چنین جهشی، تغییر زاویه دید ماست؛ باید هنر خیابانی را به رسمیت شناخت، به آن توجه کرد، و از آن حمایت ساختاری کرد. هر هنرمند خیابانی، یک عنصر بالقوه در زیست‌بوم فرهنگی ماست—نه فقط به‌عنوان سرگرمی، که به‌عنوان کنشگر اجتماعی و خلاق.

فاطمه صدرا: هنر بی اجازه

این یادداشت، دعوتی است: دعوت به دیدن. نه فقط دیدن هنر در خیابان، بلکه دیدن آینده‌ای که همین امروز، در دل همین خیابان‌ها در حال شکل‌گیری‌ست. گالری بزرگ رشت، با تمام تنوع، رنگ، صدا و زندگی‌اش، فقط منتظر است کمی جدی‌تر دیده شود.

طراح محتوای رسانه ای استراتژیک